دریاچه بایکال واقع در جنوب روسیه و ما بین استان ایرکوتسک و بوریاتیا با عمق ۱۶۳۷ متر عمیق ترین و بزرگترین دریاچه آب شیرین جهان است.

در سال ۱۹۹۶ این دریاچه در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است و این ثبت شدن نه تنها به خاطر شکل های زیبای یخ زدگی دریاچه, بلکه وجود بیش از هزار و هفتصد نوع جاندار متنوع میباشد که شاید تعداد زیادی از آنها فقط در دریاچه بایکال و اطراف آن دیده شوند.

دریاچه بایکال با بیش از ۲۵ میلیون سال قدمت، قدیمی ترین دریاچه دنیا نیز به حساب می آید که توسط انسان در این سیاره کشف شده است . این دریاچه در حدود ۲۳۶۱۵٫۳۹ کیلومتر مکعب از آبهای شیرین دنیا را شامل میشود که به تنهایی از تمام منابع آب شیرین در آمریکای شمالی بیشتر است. یکی از ویژگی های اصلی این دریاچه زلال بودن آن است، به طوری که تا عمق ۴۰ متری به راحتی دیده میشود. دانشمندان بیش از ۲۶۰۰ گونه مختلف از گیاهان و جانوران را در این منطقه شناسایی کرده اند که ۷۰ در صد آنها بومی این منطقه میباشند. از گونه های مخصوص این منطقه میتوان به فوک های آب شیرین و ماهی امول (omul fish) که از محبوب ترین ماهیان آزاد است، اشاره نمود.

همچنین روباه، عقاب، گوزن، خرس ، سنجاب و جانوران و گیاهان مختلف دیگر نیز در اطراف دریاچه زندگی میکنند.

با شروع فصل سرما دریاچه شروع به یخ زدن میکند و به بزرگراهی برای سورتمه سواری روی یخ تبدیل میشود که مردم محلی به ثبات و محکم بودن آن اعتماد کامل دارند.

کوه های صخره ایی و جنگل های زیبای اطراف بایکال، موجودات زیاد و تنوع درختان ، ساحل های بینهایت زیبا چندین برابر به زیبایی این منطقه افزوده است و باعث ایجاد فعالیت های تفریحی و گردشگری زیادی در روسیه شده است که شامل کوهنوردی، قایقرانی، دوچرخه سواری و ماهیگیری میشود.

آنتوان چخوف نویسنده مشهور روسی میگوید :

“بی دلیل نیست که اهالی سیبری به این دریاچه، زیبای شگفت انگیز میگویند. آب این دریاچه آنقدر شفاف است که انسان میتواند عمق دریاچه را به مانند زمین ببیند. سواحل آن با کوهستان و جنگل احاطه شده است، و در جنگل آن حیواناتی نظیر خرس و بز وحشی دیده میشود”.

به قلم نویسنده ی افتخاری سفرنامه حامد گل محمدی