کشور ایران دارای تنوع آب و هوایی و اقلیمی بسیاری است این تنوع و وسعت در کنار مزایا و امکانات بی حد و حصرش از کمبود مبرا نیست. از شرق تا غرب از شمال تا جنوب جاده های مواصلاتی و زیرساخت های حمل نقل موجود نیاز به نگه داری ، نوسازی و یا احیا دارند. هم اکنون که سیاست های کشور بر گردشگری و توسعه این صنعت متمرکز شده نیاز مبرم به سرمایه گذاری در بخش حمل و نقل بخصوص حمل و نقل جاده ای احساس می گردد.
نمی توان احداث بزرگراه ها از کلان شهر ها به سوی پایتخت و در مسیر های تجاری و احیای جاده ابریشم از شرق تا غرب را نادیده گرفت ولی آیا مسیر های تجاری تنها مسیر های منتهی به مناطق وسیع و بهشت های نهان و گمشده ایران هستند؟ چند درصد از گردشگران حاضر به تحمل جاده های پر پیچ و خم هستند تا به مقصد برسند؟
در سفر اخیر به مقصد بهشت گمشده ایران دریاچه زریبار ، در مسیر سقز – مریوان مواجهه با جاده های خاکی بدون گاردریل و علایم کنار جاده ای و نبود امکانات استاندارد اولیه مانند یگان های امدادی مستقر از قبیل امداد خودرو ، اورژانس و پاسگاه های پلیس راه سایه ناامنی را بر منظره زیبای جاده مستولی کرده بود ، برآن شدم تا به عنوان فردی کوچک از جامعه گردشگری کشور با صدای نه چندان رسا مسئولین را به توجه جاده های فرعی که به پتانسیل های گردشگری منتهی می شوند دعوت کنم. مریوان با فرهنگ کردی اصل و دریاچه ای به زیبایی تکه ای از بهشت ، با امکانات تقریبا مناسبی که برای پذیرایی از گردشگران دارد از قبیل چند هتل و مهمانسرا که در طول فصل سفر عموما با ظرفیت کامل مواجه هستند پتانسیل بالای این شهر برای جذب گردشگر بیشتر و توسعه دو چندان را نشان می دهد ، برای این منظور لزوم بهسازی جاده های ارتباطی نیازمند مناسب و برقراری امکانات رفاهی بین راهی در خور غیر قابل انکار است. براساس آنچه گفته شد عدم وجود حداقل امکانات استاندارد در جاده های سنندج به سقز و مریوان به هیچ عنوان زیبنده مرکز استان ارزشمند کردستان نیست .
شناسایی مراکز گردشگری اولین قدم در راه توسعه صنعت گردشگری میباشد و پس از آن ایجاد امکان دسترسی و معرفی این مراکز سبب جلب سرمایه و سرمایه گذار و ایجاد رگ های اقتصادی خواهد گردید. امید است سیاست گذاران و مسئولین گردشگری در این راه اقدامات صحیح و لازم را به نحو مقتضی انجام دهند و ابعاد مختلف گردشگری را سنجیده و پیش روند.
