میرزا محمّدعلی صائب تبریزی بزرگ‌ترین غزل‌سرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. میرزا محمّدعلی صائب تبریزی در سال ۱۰۰۰ هجری در تبریز زاده شد، پدر او تاجری معتبر بود، خانواده صائب جزو هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز کوچ کرده و در محله عباس‌آباد اصفهان ساکن شدند. صائب تبریزی شاعری کثیرالشعر بود که شاه عباس دوم صفوی به او مقام ملک‌الشعرایی داد. شمار اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بیست هزار بیت گفته‌اند. آثار صائب جز سه چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگی غزل است. افزون بر فارسی وی هفده غزل به ترکی آذربایجانی نیز دارد. سبکی را که صائب به کمال رساند چند سده پس از او سبک هندی نامیده شد. وی در سال ۱۰۸۰ هجری قمری وفات یافت و در کنار زاینده‌رود به خاک سپرده شد.
