یکی از اولین مکان هایی که در معماری آن از آینه استفاده شده، کاخ تاچارای تخت جمشید بود. سنگ های براق چنان صیقل داده می شدند تا سطح آن ها منعکس کننده شده و اندازه و زیبایی کاخ صد چندان به نظر برسد.
پروژه “بهشت روی زمین” اثر هنرمند و طراح مفهومی ایران به نام “شیرین عابدینی راد” است که در آن بازگشت به مفهوم دوبرابر کردن فضا و نور بود. در این پروژه شکل های هندسی اولیه و ترکیب متقارن از آینه ها بر روی پلکان های سیمانی قرار داده شدند.
این هنرمند خلاق می گوید: برای من استفاده از آینه جزء جدایی ناپذیر در خلق بهشت است. آینه نماد نور و روشنایی است یک مفهوم عرفانی مهم در فرهنگ ایران زمین. هنگامی که حضار در بالای پله ها می ایستند و به پایین می نگرند، با یک توهم نوری چهره به چهره مواجه می شوند که نور خود و در نتیجه معنویت فضا را افزایش می دهند. آسمان آبی در زمین آمیخته شده، به مانند یک استخر، و حس پریدن بسوی نور و معنویت در حضار القا می شود.
در پروژه “یادگار (Evocation)” وی هدفی چالشی در مقابله با یکی از بزرگترین مشکلات کشور یعنی کمبود آب دارد. نصب و راه اندازی آینه ها تداعی کننده استخر آب در پهنای شن و ماسه بیابان است. در این اثر قابل ستایش وی یک توهم ایجاد می کند و رابطه ذهن انسان و عناصر طبیعت را به چالش می کشد.
پروژه یادگار (Evocation)
بهشت روی زمین
