هرساله در اردیبهشت ماه، اهالی روستای ییلاقی آب‌اسک (Ab ask) آمل بر اساس یک رسم و سنت قدیمی، با کندن تکه‌های وَرف (برف) از ارتفاعات برف‌خیز و حمل و ریختن در گودالی که تقریباً ۱۰ متر عمق و یک متر پهنا دارد و برای همین کار کنده شده است، ذخیره‌ای می‌سازند. هدف از این کار تامین آب در فصل گرم سال است تا رهگذران، حیوانات و احشام منطقه در فصل تابستان آب شرب داشته باشند.
منشاء آیین سنتی ورف چال به حدود ۶۰۰ سال پیش برمی‌گردد؛ روستاییان آب‌اسک در سده‌های گذشته به منظور جمع‌آوری و ذخیره آب از برف، برای استفاده علوفه‌چینان و شرب دام‌ها در ناحیه اسکه‌وش، به فکر پیدا کردن جایی برای ذخیره برف می‌افتند، چرا که چوپان‌هایی که به دامنه‌های دماوند برای چرای گوسفندان می‌رفتند به علت کمبود آب مجبور بوده‌اند زود به ده برگردند، لذا تصمیم می‌گیرند چاهی بکنند تا بتوانند در آن آب ذخیره کنند و مدت بیشتر در آن بالا باشند
البته مردانی که بیمار و یا مسن باشند، می‌توانند در ده بمانند، به شرط آن که خانه باشند و جلوی پنجره یا روی تراس ظاهر نشوند. مردان غریبه و حتی مردان اهل اسک به هیچ وجه حق ورود به ده راه ندارند. در این روز حتی از ورود نیروهای انتظامی به داخل روستا ممانعت می‌شود. زنان برای آنکه مطمئن باشند مردی در روستا نیست و یا اصلا وارد روستا نمی‌شود، از بین خود نگهبانانی انتخاب می‌کنند که با لباس مبدلِ نگهبانی، در گذرگاه و کنار پل کشیک می‌دهند. اگر مردی در روستا و آن حوالی دیده شود، او را دستگیر و کتک زده و به زندان روستا که یکی از طویله‌ها است، می‌اندازند. دستورات حاکم زن لازم‌الاجرا است و هیچ کس نباید تخطی کند.
با تکمیل مستندات لازم از این آیین‌کهن پس از چند سال پیگیری، امسال این مراسم در فهرست معنوی میراث فرهنگی کشور ثبت شد.
