مته اورا (به یونانی: Μετέωρ) معروف به صخره‌های معلق یا معلق در هوا یا در آسمان بالا از نظر لغوی شبیه به کلمه “Meteorite”به معنی شهاب سنگ می‌باشد.مته اورا یکی ازبزرگترین و مهم ترین مجموعه‌های کلیسای ارتدکس شرقی در یونان است که دومیش فقط در کوه آثوس است.این ۶ صومعه روی ماسه سنگ طبیعی ستون‌هایی سنگی در شمال غربی لبه ی دشت تسالی در نزدیکی رودخانه ی پاینس و کوههای پینداس در یونان مرکزی ساخته شده‌اند.نزدیک ترین شهر به متورا شهر کالامباکا است.متورا در سال ۱۹۸۸ در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌است.متورا در زبان یونانی به معنی “معلق در هوا” است. این صومعه‌ها دستاوردی بی نظیر در هنر بوده و یکی از تأثیرگذارترین نمونه‌های کاربرد معماری در ساخت مکان‌هایی برای گوشه‌گیری، مراقبه و نیایش به شمار می‌رود. متورا نمونه‌ای برجسته از بنای رهبانی است که مرحله مهمی از تاریخ  (قرون چهاردهم و پانزدهم میلادی) را به تصویر می‌کشد؛ دوره‌ای که زهد پیشگی در اوایل مسیحیت توسط جوامع رهبانی رونق گرفت و هم در جهان غرب (برای مثال توسکانی) و هم در کلیسای ارتدوکس به جایگاهی ارزشمند دست یافت.این صومعه ها در شرایطی بسیار سخت و بدون جاده دسترسی، در مکانی خطرناک ساخته شده و به سکونتگاه دائمی راهبان مبدل گشتند. با وجود آسیب‌های ناشی از گذشت زمان، این صومعه‌ها هنوز هم در متورا پا بر جا و استوار  مانده‌اند. زائران دلیر برای دسترسی به صومعه وارلام، از صخره ای عمودی به ارتفاع ۳۷۳ متر بالا می‌رفتند و از اینرو این صومعه با تسلط بر دره‌های اطراف نمادی از شکنندگی شیوه‌های سنتی زندگی است که در معرض افول و فراموشی هستند.صومعه‌ها در بالای صخره‌های سنگی دلتای مته اورا ساخته شده‌اند. ارتفاع آن‌ها از سطح دره پینداس ۴۰۰ متر بوده و در نزدیکی شهر کوچک کالامباکا در دشت تسالی قرار گرفته‌اند. تحلیل‌های شیمیایی حاکی از این است که این صخره‌های عمودی در حدود ۶۰ میلیون سال پیش و دوره سوم، از سطح مخروطی رودخانه بیرون آمده و بر اثر زلزله به این مکان آورده شده‌اند. متورا‌ها توده‌های عظیمی از رسوبات ماسه سنگ و کنگلومرا (سنگ جوش) هستند که به واسطه فرسایش رودخانه‌ای شکل گرفته‌اند. فعالیت‌های لرزه‌ای باعث افزایش تعداد خطوط گسل‌ها و ترک‌ها شده و این توده‌های بی شکل را به صخره‌های سنگی عمودی و مجزا مبدل کرده است. به نظر می‌رسد زاهدها و راهبان تارک دنیا از قرن یازدهم میلادی این مکان فوق‌العاده را برای سکونت خود برگزیده‌اند. در اواخر قرن دوازدهم میلادی کلیسای کوچکی به نام پاناگیا دوپیانی (یا اسکیت) در پای یکی از این “ستون های آسمانی” و زیر صومعه راهبان ساخته شده است.طی دوره بسیار مخوف بی ثباتی سیاسی در منطقه تسالی در قرن چهاردهم میلادی، صومعه‌ها با روشی معین در بالای صخره‌های غیر قابل دسترس ساخته شدند،  به طوری که در پایان قرن پانزدهم میلادی، ۲۴ صومعه در این منطقه وجود داشت. کار تزئین و و توسعه صومعه‌ها تا قرن هفدهم میلادی ادامه یافت. در حال حاضر، تنها از چهار صومعه سنت استفان، آیا تریاس، والارم و مته اورون برای انجام مناسک مذهبی استفاده می‌شود.تپه‌های جنگلی و دره رودخانه این منطقه با جنگل رودخانه‌ای راش چنار و گونه‌هایی بومی همچون قنطوری علفی (که در نزدیکی روستای کنیسکاس یافت شده) و قنطوری کالامباکایی پوشیده شده است. جنگل زیبای تریکالا نزدیکترین منطقه محافظت شده است که با وسعت ۲۸ هکتار در سال ۱۹۷۹ میلادی ایجاد شد و درختانی همچون سرو ناز و کاج مدیترانه‌ای در این جنگل کاشته شد. پوشش گیاهی بالقوه این منطقه فوق مدیترانه ای بوده و در ارتفاعات آن گونه‌هایی از درخت بلوط و توسکا و همچنین جنگل راش اروپایی (در ارتفاع ۷۰۰ متری و بالاتر) وجود دارد.