سازمان هواپیمایی کشوری
پیشرفت سریع کشورهای توسعه یافته در زمینه صنعت، تکنولوژی و بازرگانی، مسئولین امر را متوجه صنعت نوپا و پرشتاب هواپیمایی نمود. به دنبال تمایل کشورها نسبت به استفاده از این فناوری، در سال ۱۳۰۴ ایران به موجب قانونی، حق انحصاری هواپیمایی در ایران را به شرکت هواپیمایی آلمانی واگذار نمود.
در سال ۱۳۲۵ دولت اقدام به تشکل اداره ای تحت عنوان اداره کل هواپیمایی کشوری نمود. سه سال قانون هواپیمایی کشوری به تصویب مجلس وقت رسید و اداره کل هواپیمایی کشوری زیرنظر وزارت راه قرار گرفت. در سال ۱۳۵۳ اداره مذکور تحت عنوان سازمان هواپیمایی کشوری زیر پوشش وزارت جنگ قرار گرفت، تا اینکه با به ثمر رسیدن انقلاب شکوهمند اسلامی با تصویب شورای انقلاب، سازمان از پیکره وزارت جنگ منتزع و به وزارت راه و ترابری ملحق گردید.
اهداف
- تدوین و نشر استانداردهای ملی و ضوابط و معیارها در زمینه هوانوردی با استفاده از مقررات بین المللی و نظارت بر اجرای آنها به منظور تأمین ایمنی پرواز.
- تدوین و اعمال سیاست های حمل و نقل هوایی و توسعه فرودگاهی به منظور هماهنگی در برنامه های جامع حمل و نقل کشور.
- سازماندهی مسیرهای هوایی و تأمین تجهیزات ارتباطی و کمک ناوبری جهت کنترل فضای کشور و انجام فعالیت های هوانوردی.
- توسعه ارتباطات حمل و نقل هوایی بین المللی با سایر کشورها در چارچوب منافع ملی کشور.
- ارتقاء دانش هوانوردی از طریق توسعه فعالیت های علمی و فنی و اشاعه فرهنگ هوانوردی در سطح کشور.
- نظارت بر توسعه و بهره برداری فرودگاه ها بر مبنای اصول بازرگانی و برقراری ارتباط و هدایت کلی فعالیت نهادهای مستمر در فرودگاه ها جهت ارائه بهینه و مناسب خدمات حمل و نقل هوایی و فرودگاهی.
- اهتمام در توسعه شرکت های حمل و نقل هوایی به منظور تأمین نیازمندی های حمل و نقل هوایی بین المللی و داخلی مسافر، بار و محصولات پستی و جلوگیری از رقابت های مضر.
قوانین و مقررات
سازمان هواپیمایی کشوری به منظور استانداردسازی و ساماندهی صنعت هواپیمایی در کشور مقررات ملی هوانوردی را به ترتیب در چهار کمیته شامل کمیته های مقدماتی، تخصصی، بازنگری و عالی تدوین و پس از تصویب به تایید ریاست سازمان رسانده و توسط ایشان ابلاغ می نماید.
