در آخرین ساعات سال ۱۱۹۳ ه.ق زلزله ای مهیب در شهر تبریز رخ داد که اکثر بناها و عمارات موجود در شهر را ویران کرد. نجفقلی خان و نبلی حاکم تبریز در این دوره تصمیم به عمران و آبادانی مجدد شهر گرفت و عمارات زیبایی را در آن بنا کرد و برج و باروی محکمی به دور شهر کشید. این برج و بارو هشت دروازه داشت که عبارت بودند از : دروازه یا درب خیابان ، درب باغمیشه (درب اعلی)، درب سرخاب، درب دوه چی (شتربان)، درب استانبول،درب گجیل( درب سردرود)، درب مهادمهین(میارمیار) و درب نوبر.
طرح دروازه ها یک طاق سنگی بود با دو مناره ی پوشیده از کاشی های کبود منقش و کتیبه دار و بر پیشانی هر دروازه روی قطعه سنگی مرمرین ابیات زیر نوشته شده بود.
زهی اساس مشید که باد تابه ابد زحاد ثاث زمان در امان سبحانی
ز برج و باره این در تحیر است سپهر که شد به پا ز عنایات خان خانانی
خدیو ملک عدالت نجفقلی خانا مفوض است به او رونق جهانبانی
که در نگارش این قلعه در زمان قلیل نموده همت وی معجر سلیمانی
نشان سد سکندر چو داد تاریخش خرد بگفت (حصار سکندر ثانی)
سنگ نبشته ای در موزه قاجار تبریز (خانه امیر نظام) نصب گردیده است که متعلق به دروازه گجیل می باشد.
