تندیس داوود در سال ۱۵۰۴ میلادی، به وسیله میکل‌آنژ، نقاش و مجسمه‌ساز برجسته ایتالیائی ساخته شد. تندیس داوود، ۵٫۱۷ متر ارتفاع دارد و از سنگ مرمر ساخته شده‌است. تندیس داوود از شاهکارهای عصر رنسانس و یکی از بلندترین مجسمه های جهان محسوب می‌شود.

این تندیس پرتره یکی ازقهرمانان کتاب مقدس به نام داوود را در حال تفکر به تصویر می‌کشد. بسیاری معتقدند این مجسمه از داوود درست قبل از جنگ گلیات (یکی از پنج ایالت فلسطین) می‌باشد، بر خلاف عده دیگری که تصور می‌کنند مجسمه حکایت از داوود بعد ازپیروزی در این نبرد را دارد . مجسمه داوود حکایت از دفاع لیبرال (ازادی خواهان) بومی در جمهوری فلورانس که استانی مستقل بوده و از هر سو توسط ایالات رقیب و خاندان برتر مدیچی (Medici) تهدید میشده. این نظریه توسط مجسمه‌های ساخته شده خارج ازPalazzo della Signoria مرکز حکومت سیویک در فلورانس تقویت می‌شود. مجسمه کامل در ۸ سپتامبر سال ۱۵۰۴ پرده برداری شد .چشمان داوود با نگاهی مملو از اخطار به سوی روم زل زده بود .

تاریخچه:

تندیس داوود ، به عنوان شکست‌دهنده گولیات(جالوت)، سمبل و نماد شهر فلورانس نیز محسوب می‌شود. از این مجسمه تا سال ۱۸۷۳ میلادی، در فضای باز نگهداری می‌شد. مجسمه داوود در جریان شورش سال ۱۵۷۱ آسیب دید، از این روی به گالری آکادمی هنرهای فلورانس انتقال یافت و تاکنون در آن مکان قرار دارد.

تاریخ حکایت از تلاش مایکل انجلو بین سال های ۱۵۰۱ تا ۱۵۰۴ روی این مجسمه می‌کند. پیش تر سرپرست اداره مردمی دومو (duomo) که بیشتر شامل افراد قبیله صاحب نفوذ لباس پوشان پشمی (Woolen Cloth Guild)  یا همان Arte Della Lana نقشه‌هایی مبنی برساختن ۱۲ مجسمه بزرگ از روایت انجیل قدیمی بر روی دیواره‌های کلیسای سانتا (Santa maria de fiore) را داشتند که فقط دو عدد از این مجسمه‌ها مستقلا توسط دوناتلو (Donatello) و دستیارش اگوستینو (Agostino di Duccio) ساخته شد.

بعدها در پی اشتیاق به ادامه این پرو‍‍‍‍ژه در سال ۱۴۶۴ دوباره با اگوستینو قراردادی مبنی بر ساخت تندیس داوود بسته شد. اگوستینو تنها موفق شد شمایل ابتدایی پاها، مچ و تراشه قسمتی از لباس و فضای بین دو پای مجسمه را بسازد. اگوستینو در سال ۱۴۶۶ پس از مرگ استادش دوناتلو بدلایل نا معلومی دست از کار کشید، سپس قراردای با آنتونیو روسلو (Antonio Rosselino ) مبنی بر ادامه پروژه بسته شد. قراداد انتونیو به زودی فسخ شد. سنگ مرمر که منبعش معدنی در کاررا (Carrera) در شهری واقع در منطقه اپوان الپ (Apuan alps) در شمال توسکانی بود، به مدت ۲۵ سال تمام دست نخورده به حال خود رها شد. در طی این مدت تمامی عناصر مجسمه سازی موجود در حیاط کلیسا بدون حفاظت باقی‌ماند. این موضوع توجه بسیاری از صاحب منصبین اپرای را به خود جلب کرد، چرا که تکه مرمر بسیار بزرگ که برای ساخت مجسمه به حیاط کلیسا اورده شده بود حکایت از ارزش بسیار بالای و تلاشی مضاعف! درپی حمل و نقلش به فلورانس داشت.

در سال ۱۵۰۰، در فهرست دارایی های کارگاهی کلیسا این تکه سنگ را شمایلی از دیوید نامیدند که نیمه کاره رها شده. یک سال بعد اسناد حکایت از تلاش اپرای (Operai) مبنی بر یافتن هنرمندی دیگر دارد که بتواند این تکه سنگ بزرگ مرمری را تبدیل به اثری هنری کند. ان ها دستور دادند تا استادی که در زمینه مجسمه سازی بر روی این گونه سنگ های بزرگ که آن ها نام «غولی که بر روی دوپا سوار است» را بر آن نهاده بودند را بررسی کرده و نظر نهاییش را اعلام کند. گرچه لئوناردو داوینچی و بسیاری دیگر مور مشاوره قرارگرفتند اما این مایکل انجلوی جوان بود که با وجود سن پایین ۲۶ سالگی توانست اپرای را متقاعد کند که پروژه را به او بسپارند. در ۱۶ اگوست ۱۵۰۱ مایکل انجلو به طور رسمی قراردادی مبنی بر ساخت تندیس داوود منعقد کرد. او از شامگاه دوشنبه ۱۳ سپتامبر، یک ماه بعد از انعقاد قرارداد کار بر روی مجسمه را شروع کرد، کاری که ۳ سال بطول انجامید.

جزئیات:

تندیس داوود مایکل انجلو بر پایه نقاشی هنری از شمایل انسان نر می‌باشد، او مجسمه سازی را در شکل بالاتری از هنر در نظر می‌گرفت چرا که در میان دلایل بسیار، او مجسمه سازی را تقلیدی از افرینش الهی می‌دانست. از آن جا که مایلکل انجلو معتقد به Designo بود، با این فرضیه مجسمه را ساخت که تصویر داوود از قبل درون تکه سنگ مرمری وجود داشته، درست مانند روح انسان که درون کالبد فیزیکی وجود دارد.

این مجسمه همچنین نمونه‌ای ازسبک کنتراپوستو (Contrapposto)  شمایل انسان است. در اوج رنسانس سبک کنتراپوستو برداشتی از ویژگی های مشخص ازمجسمه‌های انتیک بود. همانطور که در تندیس داوود میکلانژ نمود پیدا کرد: شمایل انسانی که تمام وزن بدن را روی یک پا انداخته و پای دیگر در حالت ریلکس می‌باشد. این حالت قدیمی باعث می‌شود ران ها و شانه‌های مجسمه در زاویه متضاد هم قرار بگیرند، و یک حالت S مانند به کل بالاتنه بدهند. بعلاوه صورت مجسمه به سمت چپ می‌باشد درحالی که دست چپ به سمت شانه چپ تکیه کرده واسلینگ (نوعی سلاح برای پرتاب سنگ) از پشتش رو به پایین اویزان است.

تندیس داوود میکلانژ تبدیل به معروفترین اثر مجسمه سازی دوران رنسانس و سمبل قدرت و زیبایی جوانی بدن انسان شده‌است. تناسب در این مجسمه به طور کامل رعایت نشده: سر و بالاتنه مقداری بزرگتر از پایین تنه ساخته شده‌است. دست ها نیز نسبتا بزرگتر از حد معمول ساخته شده‌اند. بعضی معتقدند که این عدم تناسب به علت پیروی از سبک مانریست (Mannerist)  می‌باشد درحالی که عده‌ای دیگر بر این باورند که چون از ابتدا قصد بر قرار گرفتن مجسمه بر روی دیوار بلند کلیسا بوده، این تناسب از زاویه پایین تر و دور تر درست جلوه می‌کند.