سرویس خبری روزنامه ارک- کشف اسکلت ۷ هزار ساله تهران در طی حفاری های اداره فاضلاب در خیابان مولوی پایتخت قدمت تهران را از ۴۰۰ سال  به ۷ هزار سال پیش برد.

با وجود هیجانات بسیار در این مورد اختلاف نظر بین کارشناسان و باستاشناسان وجود دارد. برخی از آنان معتقدند بدون بررسی های میدانی و آزمایشات لازم نمی توان ادعا کرد تهران قدمتی ۷ هزار ساله دارد. این در حالی است که برخی دیگر با تکیه بر سازه های حرارتی موجود در محل تدفین این اسکلت را به دورهایی نسبت می دهند که مر دگان را در کف خانه های مسکونی دفن می کردند و این نشان از وجود زندگی مستمر در این مکان است.

گمانه زنی هایی مبنی بر کشف آثار بیشتر در  محوطه وجود دارد .

راستی‌دوست، باستان‌شناس و عضو و معاون سابق پژوهشکده باستان‌شناسی معتقد است بهتر بود این پژوهش توسط اعضای گروه دوران اسلامی این پژوهشکده انجام می‌شد نه توسط مدرس دانشگاه بیرون از پژوهشکده به گونه‌ای که گروه دوران اسلامی از صدور چنین مجوز کاوشی بی‌خبر باشد.

او در این زمینه توضیح می‌دهد: از سویی ‌روال بر این است که وقتی مطالعات میدانی باستان‌شناسی آغاز می‌شود، پس از کشف یافته‌های باستانی در حین کاوش از اظهار نظر درباره قدمت آثار خودداری می‌کنند. فرضاً اگر ساز‌ه‌ی معماری یا اسکلت و سفال‌هایی پیدا می‌شود تا مطالعات مقایسه‌ای و آزمایشگاهی برای یافته‌های علمی انجام نشود معمولاً باستان‌شناسان خبره اظهار نظر نمی‌کنند. اکنون جای تعجب است که چرا هنگام کاوش و بدون انجام مراحل آزمایشگاهی سریعاً قدمت اسکلت را اعلام کردند و حتا فرضیه ۷ هزار ساله بودن اسکلت را مطرح می‌کنند.

وی با بیان این که قدیمی‌ترین یافته‌های باستان‌شناسی در تهران قدمتی بین ۳۰۰۰ تا ۳۵۰۰ سال را برای تهران رقم می‌زنند، اضافه می‌کند: اما این اسکلت یک‌باره قدمت آن را دو برابر می‌کند. هر چند فرضیه‌های مطرح شده هم قابل تحقیق است، اما تا اثبات نهایی باید صبر کرد.

او می‌گوید: از طرفی باستان‌شناسی که حوزه تخصصی‌اش دوران اسلامی است به محض رسیدن به آثار مربوط به پیش از تاریخ، باید آن را به باستان‌شناسی واگذار کند که تخصص‌اش گورستان یا سایت‌های پیش از تاریخ است.

هر چند برخی باستان‌شناسان هم معتقدند طرح‌های عمرانی گوناگون باعث شده که تا کنون کاوش‌های باستان‌شناسی در شان تهران و قدمت آن انجام نشود.