تپه های سیلک ( sialk) یکی از کهن ترین تمدن های بشری و از قدیمی ترین مراکز سکونت ما قبل تاریخ، در کاشان قرار دارد. این تپه های باستانی که در جنوب غربی و در خیابان امیرکبیر کاشان واقع است در ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ هجری شمسی با شماره ۳۸ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. تپه های سیلک در حقیقت زیگورات یا محل عبادت اقوام باستانی بوده که از گل رس ساخته شده است. تا پیش از آغاز کاوش های علمی، کسی به ارزش باستانی و اهمیت تاریخی تپه های سیلک پی نبرده بود ولی با شناسایی آن در سال ۱۳۱۰ ه. ش این تپه ها اهمیت و شهرت جهانی یافت. امروزه شهرت جهانی تپه های باستانی، مرهون کاوش های باستان شناسی هیئت فرانسوی به سرپرستی پروفسور گریشمن و سپس هیئت ایرانی به سرپرستی دکتر صادق ملک شهمیرزادی است. هیئت فرانسوی به سرپرستی دکتر گریشمن از طرف موزه لوور فرانسه از سال ۱۳۱۱ ه. ش به مدت ۳ سال در این تپه ها به اکتشاف پرداختند. با کاوش های گریشمن، ۶ دوره فرهنگی متمایز در محوطه سیلک شناسایی شد که این دوره ها از ۷ هزار و ۵۰۰ سال پیش آغاز شده بود. با انتشار گزارش کاوش های گریشمن، سیلک به عنوان مهد و خاستگاه یکی از کهن ترین تمدن های بشری مطرح شد و نگاهها را به خود معطوف کرد. در خرابه های تپه باستانی سیلک، چند اسکلت انسان و ظروف قدیمی پیدا شد که اکنون این اشیا» در موزه های لوور فرانسه، موزه ملی ایران و موزه ملی کاشان و موزه ای درجنب این بنای باستانی به نمایش گذاشته شده است. آثاری که تاکنون از تپه های سیلک کشف شده بیانگر سیر تحول زندگی بشر از غارنشینی تا یکجانشینی و شهرنشینی است. تپه های سیلک پس از کاوش های گریشمن، دوباره فراموش و به مرور زمان تبدیل به محل تخلیه نخاله های ساختمانی و تجمع معتادان شد تا اینکه در سال ۱۳۸۰ طرح بازنگری سیلک به مدت ۵ سال و زیر نظر دکتر صادق ملک شهمیرزادی آغاز شد. تلاش های دکتر ملک شهمیرزادی و انتشار نتایج طرح در ۵ جلد کتاب موجب شد تا بار دیگر نگاهها به سوی سیلک جلب شود. این کتاب ها ابعاد تازه ای از تمدن ساکنان سیلک پیش روی محققان و باستان شناسان گشود. محوطه سیلک مشتمل بر یک تپه شمالی و یک تپه جنوبی و دو قبرستان تاریخی (متعلق به هزاره دوم و هزاره اول قبل از میلاد) است که یکی از قبرستان ها بطور کامل از بین رفته است. با تمام ویژگی های کم نظیر سیلک، این تپه های خاکی و بی آب و علف با قسمت کوچکی از دیواره ای خشتی و چند ابزار و اسکلت، در نگاه ابتدایی برای افراد عادی جذابیت فراوانی ندارد، ولی با کمی توجه به قدمت و شناخت تاریخ، آن وقت این تپه ها برای بیننده، دالانی برای ورود به دنیایی دیگر محسوب خواهد شد و وسوسه دیدن سیلک را برای او برخواهد انگیخت. اما متاسفانه امروزه جلوه های طبیعی این تپه ها بر اثر حضور و دخالت انسان در حریم این منطقه و ساخت و سازهای بی رویه، خدشه دار و باعث نگرانی باستان شناسان و اهالی فرهنگ و هنر و تاریخ شده است. سیلک ۳ حریم و یک عرصه دارد که این درجه بندی در سال ۱۳۷۸ بر اساس فاصله نزدیکی به محدوده تپه ها تعیین و در سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تصویب و به استانداری و ادارات مرتبط ابلاغ شد. به گفته عبداللهی رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی وگردشگری کاشان « مجموع وسعت عرصه و حریم ” یک ” تپه های سیلک ۱۱۰ هکتار است که هر گونه ساخت و ساز و عملیات عمرانی در این محدوده ممنوع است .» به هر حال منطقه باستانی سیلک متعلق به همه ایرانیان است و عزم ملی، ارتقای آگاهی مردم و همکاری مسئولان برای حفاظت و نگهداری از این منطقه باستانی ضروری است.