انتشار عکس‌هایی از روستای شمسان در هرمزگان محرومیت باورنکردنی کپرنشینان این روستا را به تصویر می کشد.
در فاصله ۱۹۵۰ کیلومتری تهران روستایی وجود دارد که باور وجودش دشوار است. مسیری صعب العبور و جاده‌ای سنگلاخ و بی نام و نشان تنها راه ارتباط به این روستاست.روستای شمسان در سردشت بشاگرد واقع در محدوده استان هرمزگان که در آغاز ورود چیزی جز ۱۲ کپر به عنوان چهاردیواری و تعداد کمی بز چیزی وجود نداشت.
جمعیت روستا به ۴۰ خانوار می رسد.زمانی که از آنها جویای نامی می شوی از هویتشان تنها سند همان کلماتی است که بر زبان جاری است و حتی عده‌ای تکه ورق و نوشته‌ای به نامه شناسنامه ندارند و البته این نکته طبیعی به نظر می‌رسد هنگامی که آب و گاز و سرویس بهداشتی و حمامی وجود ندارد و اهالی باید برای نظافت به کوه ها و تپه‌های اطراف بروند.تیر‌های برق تا یک روستا قبل آماده اند هرچند تیر برقهایی خالی از جریان برق،روستایی که حتی رادیو آنجا موجی دریافت نمی کند.
آب های موجود که از ذخیره ی باران سالی پیش به صورت زه کش بوده،در زیر سنگها پنهان است و پر است از انگل و جلبک و خزه که تمام آلودگی ها را به خود جذب می‌کند.به دلیل همین عدم بهداشت و امکانات عده‌ای از زنان در هنگام بارداری و وضع حمل جان خود را از دست می دهند
هنرشان در بافت حصیر است و نواری تزئینی به نام خوس که گاه گاه آنها را به شهر برده و در عوض آن عدس و سیب زمینی می گیرند که غذای اصلیشان محسوب می شود.کودکان باید برای تحصیل کیلومتر‌ها با جاده‌های سنگلاخ مبارزه کنند تا به مدرسه برسند تا مقطع ابتدایی را در آن سپری کنند.
ارتباط از طریقه سیستم‌های مخابراتی در این روستا بی معنی است و حتی عده ی بسیاری از آنها از وجود نوع دیگری از زندگی یا وضعیت سیاسی ،اجتماعی در دیگر نقاط ایران بیخبرند.
