بهشهر یکی از شهرهای استان مازندران است که در زمان شاه عباس (بزرگ) اشرف البلاد گفته می شد. در این شهر باغ تاریخی و باشکوهی وجود دارد که باغ چشمه عمارت نامیده می شود.
این باغ عظیم در قسمت جنوب شرقی باغ‌تپه و باغ‌شاه در محوطه‌ای به طول حدود ۴۱۰ متر و به عرض حدود ۱۳۵ متر و فرم مستطیلی آن در جهت شیب زمین و به سمت شمال غربی، در زمان شاه عباس در بهشهر ساخته شده‌است. بنای چشمه عمارت تفرجگاه شاه عباس بود. با توجه به اینکه از طبقه اول ساختمان چشمه ای می‌جوشید، این بنا را چشمه عمارت می‌گفتند.
در گذشته به دلیل شیب زمین، سطح باغ تراسبندی شده و در امتداد محور اصلی آن، تعداد زیادی آبشارهای کوچک به وجود آمده بود، که آب با عبور از هر یک از آن‌ها به حوضچه بعدی وارد میشده و به جز حرکت آب در محور اصلی جهت نمایش و زیبایی به مسیرهای فرعی جهت آبیاری باغها، مزارع و کشتزارهای خارج از باغ هدایت میشده است.
در امتداد محور اصلی باغ، ردیفی از درختان سرو کاشته شده بود، که در حال حاضر اثری از درختان مذکور به چشم نمیخورد. همچنین بخش‌هایی از محوطه باغ که به صورت تراسبندی بود، به فضاهای مسکونی و قسمتی از آن به سازمان آب اختصاص دارد و تنها بخشی از بنای تخریب شده و قسمتی از دیوار باغ و ورودی در ضلع جنوب شرقی باقی مانده است.
راه‌هاى اصلى دسترسى بنا از طریق چهار ایوانى است که دو به دو باهم قرینه هستند و در دو سوى آن‌ها، اتاق‌هاى قرینه وجود دارد. بنا مزین به کاشى‌کارى و نقاشى در سردر ایوان‌ها و داخل صفه‌ها و اطراف طاق‌نماها بود. بناى چشمه عمارت که قابل مقایسه با عمارت شاه عباسى باغ فین کاشان و هشت بهشت اصفهان است، داراى ویژگى‌هایى در سیستم آب‌رسانى است و گردش و بازى با آب آن، در نوع خود در سطح کشور یگانه است؛ آب توسط کانالى به حوض مربع شکل وسط عمارت هم‌کف، هدایت مى‌شود و از چهار طرف حوض به وسیله جوى‌ها و حوضچه‌ها به خارج روان شده و وارد چهار حوض خارج بنا مقابل ایوان‌ها مى‌شود. از آن پس آب در جوى‌هاى پیرامون بنا سرازیر و به صورت پلکانى و آبشارها کوچک در مقابل جوى‌ها حرکت مى‌کرد و با انشعابات فرعی، براى آبیارى قسمت‌هاى مختلف باغ از طریق نهرهاى اصلى به خارج باغ هدایت مى‌شد.
این باغ در سال ۱۳۵۲ به شماره ۹۴۸ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
