تا چند دهه پیش وقبل از آنکه گردشگری رشد کند سبد از جمله صنایعی بشمار میرفت که مصرف زینتی نداشت وقسمتی از زندگی روزمره مردم به ویژه روستاییان به حساب می آمد. محصولی که مردم دائما با آن سروکار داشتند و در مواردی مثل جای نان یا آبکش و برای شستن میوه وسبزی مورد استفاده قرار میدادند. با آمدن صنایع چوب و ابزارهای ارزان پلاستیکی گرچه مصرف سبد در روستاها کمتر شد اما سبد به عنوان یک کالای مصرفی زینتی در شهر جای خود را باز کرد. بعد از آنکه صنعت گردشگری ارتقا یافت و به فروش صنایع دستی رونق بخشید سبد بافی هم مثل حصیر بافی ودیگر صنایع دستی به شکل یک حرفه درآمد و در حال حاضر هر استانی بهره ای از این هنر می برد.

بی شک بشر از هنگامی که درک کرد که باید از چیزی برای زیر انداز یا سقفی برای نماندن زیر گرمای خورشید یا بارش باران استفاده کند اولین ابزاری را که توانست از آن بهره گیرد شاخ و برگ گیاهان بوده است. بعدها انسان دریافت که اگر این شاخ و برگ‌ها را به گونه‌ای منظم تر روی هم قرار دهد تاثیر آن بیشتر خواهد بود. همان زمان که بشر با تنیدن الیاف گیاهی وساقه ها وشاخه های نازک درهم آشنا شد سبد بافی وحصیر بافی نیز آغاز شد. سبد از قدیمی ترین بافته های بشر است و نمونه های بدست آمده در بین النهرین و آفریقا گواه آن است که حصیر بافی وسبد بافی منشاء نساجی و سفالگری بوده است.

سبد در جنوب ایران بیشتر با برگ خرما، دربرخی شهرهای خوزستان از نی وقیطان، در آذربایجان که درخت میوه فراوان است از شاخه های نازک درختان آلبالو و سنجد، در خراسان از شاخه های ارغوان و بید مشک و در شمال از شاخه های درخت بید و سرخ بید بافته می شود.