وقتی صحبت از بیابان می شود ناخودآگاه ذهن به سمت مناطق خشک وبی آب وعلف منحرف می گردد که حیات انسانی، جانوری وگیاهی درآن متوقف شده و هیچ جاذبه ای برای سفر ندارد. داستان هایی که درباره ی بیابان ها گفته شده، حکایت از خطرناک بودنشان دارد. آفتاب سوزان، شن هایی که به سنگینی می شود بر آن ها گام برداشت، بی آبی، توهم و سراب و مرگ. بله، بیشتر ما از بیابان چنین تصوری داریم. اما پارک ملی ماراننسز صحرای بی نظیری است که با شن سفید پوشیده شده و زیبایی های منحصری به فردی دارد .
اینجا نامش بیابان است. اما نه رنگ و رویش به بیابان می ماند و نه آب و هوایش. اینجا یکی از زیباترین بیابان های دنیاست که قدم گذاشتن به خاک سفید و مرطوبش شما و هر گردشگری را شیفته می کند. بیابانی که دریاچه های کوچک زلال آن، مناظری حیرت انگیز در این منطقه پدید آورده اند.
این منطقه ی بی نظیر که روی نقشه با نام “بیابان سفید برزیل” مشخص شده است، در شمال شرقی برزیل واقع شده و مساحتی برابر با ۱۰۰۰ کیلومتر مربع دارد و به عنوان یک منطقه حفاظت شده تنها با ماشین های بیابان گرد می توان وارد آن شد. نکته جالب اینجاست که علیرغم بارش باران و وجود آب، هیچ گیاهی در اینجا نمی روید.
بیابان سفید برزیل را می توان از جهاتی، بهشت بیابان گردان دانست. صحرای سفید برزیل یکی از شگفت انگیزترین جاذبه های توریستی دنیاست که سفر به آن از بزرگترین آرزوهای هر صحرا نوردی است، البته شگفتی آن تنها به شنهای سفید رنگ آن محدود نمی شود.
از دیگر شگفتی های صحرای سفید که نمونه آن در کمتر جایی وجود دارد، دریاچه های خوش رنگ آن است که حتی در آنها ماهی هم پیدا می شود و قطعا تجربه ماهی گیری در صحرا که همه آن را با آفتاب سوزان و زمین های خشک می شناسیم تجربه متفاوتی خواهد بود.
دریاچه های پراکنده این صحرا که بر اثر جمع شدن آب در فصول بارندگی ایجاد می شود میزبان پرندگانی است که در لابلای پرها و منقار خود، تخم ماهی های مختلف را به این آبها می آورند.
صحرای سفید با وجود بارش های مناسب در فصل بارندگی دارای پوشش گیاهی نمی باشد و تنها بعضی گونه گیاهان که می توانند در خاک خاص این صحرا رشد کنند به صورت پراکنده در این سو آن سو دیده می شوند.
این صحرای بی نظیر دارای بومیانی است که “مائته” نامیده می شوند. این افراد در فصول بارندگی و تا خشک نشدن دریاچه های فصلی از طریق ماهیگیری ارتزاق می کنند و پس از این فصول با کار در شهرهای اطراف و با کار کردن در زمین های کشاورزی در مناطق اطراف صحرا زندگی خود را می گذرانند. این بومیان افسانه ای دارند که می گوید. اجداد آنها یک روز صبح از خواب بیدار شده و دیده اند که سرزمینشان در شن فرو رفته است.
منظره ی شن های سفید و دریاچه های آبی رنگ، بسیار حیرت انگیز است و به راستی ارزش دیدن را دارد.
